In 1973 I became the project director of India's satellite launch vehicle program, commonly called the SLV-3. Our goal was to put India's "Rohini" satellite into orbit by 1980. I was given funds and human resources -- but was told clearly that by 1980 we had to launch the satellite into space. Thousands of people worked together in scientific and technical teams towards that goal.

By 1979 -- I think the month was August -- we thought we were ready. As the project director, I went to the control center for the launch. At four minutes before the satellite launch, the computer began to go through the checklist of items that needed to be checked. One minute later, the computer program put the launch on hold; the display showed that some control components were not in order. My experts -- I had four or five of them with me -- told me not to worry; they had done their calculations and there was enough reserve fuel. So I bypassed the computer, switched to manual mode, and launched the rocket. In the first stage, everything worked fine. In the second stage, a problem developed. Instead of the satellite going into orbit, the whole rocket system plunged into the Bay of Bengal. It was a big failure.

That day, the chairman of the Indian Space Research Organization, Prof. Satish Dhawan, had called a press conference. The launch was at 7:00 am, and the press conference -- where journalists from around the world were present -- was at 7:45 am at ISRO's satellite launch range in Sriharikota [in Andhra Pradesh in southern India]. Prof. Dhawan, the leader of the organization, conducted the press conference himself. He took responsibility for the failure -- he said that the team had worked very hard, but that it needed more technological support. He assured the media that in another year, the team would definitely succeed. Now, I was the project director, and it was my failure, but instead, he took responsibility for the failure as chairman of the organization.

The next year, in July 1980, we tried again to launch the satellite -- and this time we succeeded. The whole nation was jubilant. Again, there was a press conference. Prof. Dhawan called me aside and told me, "You conduct the press conference today."

I learned a very important lesson that day. When failure occurred, the leader of the organization owned that failure. When success came, he gave it to his team. The best management lesson I have learned did not come to me from reading a book; it came from that experience.

What is 710...........?

This doesn't mean all women are stupid when it comes to cars....But there alwaFys are (a lot of) exceptions!!


A woman came to a ford dealer and asked for a seven-hundred-ten.


All looked at each other, and the mechanic asked,"What is a seven-hundred-ten?"


She replied, "You know, the little piece in the middle of the engine.I lost it and need a new one. It had always been there."

The mechanic gave the woman a piece of paper and a pen and asked her to draw what the piece looked like. She drew a circle and in the middle of it wrote 710 !!


He then took her over to another car which had the hood up and asked, "Is there 710 on this car?"


She pointed and said, "Of course, it's right there."


Now go to the photo below to learn what a 710 is.........

.

Doctor Certified

I certify that Mr. /Miss ________________ _ , Studying in your Class, is suffering from 'time-bound' illness.


Due to this, he/she will NOT be able to attend the class more than 2 hours a day and 3 days a week.

Any attempt to stretch beyond this timing will lead to severe health problems.

It is also warned to keep my patient away from any kind of shocking news such as " Class Test, Projects,Internal marks,80% Attendence compulsory", " Let's have a special Class..", " Leave cannot be granted. ." etc.

which can directly lead to heart strokes.


In view of the above, it is strongly recommended to adjust your deadlines in accordance with the convenience of my patient.


Sd/- Dr. Impatient

ക്രൈസ്റ്റ് കോളേജില്‍ ഡിസ്ടന്‍സ് എജുകെശ്ന്‍ തുടങ്ങി എന്ന് കുടുകാരന്‍ വിളിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ കാര്യം ഒന്നും പിടി കിട്ടിയില്ല എന്നാലൊന്നു നോകി കളയാമെന്നു വിചാരിച്ചു വിചാരിച്ച വിഷയത്തില്‍ റെഗുലര്‍ കോളേജില്‍ അഡ്മിഷന്‍ കിടാത്തത് കൊണ്ടും കേരളത്തിന്‌ പുറത്തു പോകാതെ BBM,BCA, BSC [CS]ചുളുവില്‍ ഒപികമെന്നത് കൊണ്ടുമാക്കണം പലരും ഈ ഓഫ്‌ ക്യാമ്പസ്‌ കലാപരിപാടി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്.

എന്തായാലും ഈ ഉള്ളവനും ഒരു അഡ്മിഷന്‍ തരപെടുത്തി സ്കൂള്‍ ന്‍റെ മങ്ങിയ യുനിഫോമo വലയത്തില്‍ നിന്ന്‍ കളര്‍ സിന്‍റെ മയലോകത്തെക് ഹോ.... ആലോചിച്ചപോള്‍ താനെ ഒരു പ്രത്യേക സുഖം പ്രതീക്ഷകള്‍ ഒന്നും തന്നെ അസ്ഥാനത്തായില്ല WELCOME CEREMONY തന്നെ ഗംഭീരം സ്വപ്നം കണ്ടപോലത്തെ സുന്ദരികളായ പെണ്പിലെരുമുണ്ട് ഉള്ളതില്‍ മുന്പരിച്ചയമുല്ലാവരും കാഴ്ചയില്‍ ത്തനെ കുതറകള്‍ എന്ന് തോന്നികുന്നവരുമായ 2-3 പേരുടെ ഇടയില്‍ സലസ്വബാവിയായ ഞാന്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.

തുടകത്തില്‍ എല്ലാം വളരെ സ്മൂത്ത്‌ ആയിരുന്നു 5-6 ദിവസം കഴിഞ്ഞപോള്‍ അധികൃതര്‍ തനി സ്വഭാവം കാണിച്ചു തുടങ്ങി ഇന്റെര്‍ണല്‍ മാര്‍ക്ക്‌ അറ്റെന്ടെന്‍സ് തുടങ്ങിയ ഭീഷണികള്‍ ടീചെര്‍സ് മുഴക്കി തുടങ്ങി എവിടെയും ഓഫ്‌-ക്യാമ്പസ്‌ ന് നിയത്രണ രേഖ!!!! സത്യത്തില്‍ പോറുതി മുട്ടി തുടങ്ങി വീണിടം വിഷ്ണു ലോകം എന്ന പഴം ചൊല്ലിലെ വിഷ്ണുവിനെ ദ്യനിച്ചു നമ്മുടെ തന്നി കോണം പുറത്തെടുത്തു ആദ്യ ദിവസം ത്തനെ കിട്ടി " GET OUT HOUSE"

ഓഫ്‌- ക്യാമ്പസ്‌ തുടങ്ങന്നുള്ള തീരുമാനം തെറ്റായിരുന്നു എന്ന് അധികൃതര്‍ കു തോന്നി തുടങ്ങി എന്തായാലും നനഞു ഇനി കുള്ളിച്ചു കയറാം എന്നാ മട്ടായി അവര്‍ പല പ്രശ്നഗള്‍കും വീട്ടിലെക് ഫോണ്‍ ചെയ്തു ബില്‍ കുട്ടുന്നത് എല്ലാതെ ഞങളെ നന്നാകാന്‍ ലവന്‍ മാര്‍ക്കു പറ്റിയില്ല അവസാന നമ്പര്‍ എനോണ്ണം പരെന്റ്സിനെ കൊണ്ട് വരാതെ ക്ലാസ്സില്‍ കയറണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു കാഴ്ചയില്‍ ത്തനെ കുതറ കളും പള്ളികുടതി ന്‍റെ പടി പോലും കാണാത്ത ഗടികളെ കസിന്‍സ് എന്നാ വ്യാജേന ഞങള്‍ ഇറക്കി ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ ടെക്നോളജി യുടെ കടന് കയറ്റം എന്നോണം ഇന്റെര്‍നെല്സ് ഉം അറ്റെന്ടെന്‍സ് ഉം ഒകെ വറും ഭീഷണികള്‍ മാത്രമെനും ഉദ്ബയ കംഷികളായ ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു അധികൃതര്‍ ക്ക് അവരുടെ അവസാന പിടി വളിയും നഷ്ടപ്പെട്ട് പിന്നിടുള്ള കഥ വളരെ സംഭവ ബഹുലമായിരുന്നു Just Wait N seee......